De Dikke Jongen is overal op voorbereid
Het kan 's winters lekker weer zijn om buiten te werken en dan is er ook genoeg te doen. Maar vorig jaar viel dat ernstig tegen, er lag toen maandenlang zo'n pak sneeuw dat er weinig te werken viel. Het enige voordeel was dat we, net als het jaar daarvoor, wat overhangende bomen konden laten vallen op het ijs van de gracht. Dat moest al heel lang gebeuren, want dat stuk water vormt de afscheiding met een achtergelegen stuk bouwland en valt onder de jaarlijkse schouw. Nu hoop ik in ieder geval dat de dooi eerst even door wil zetten zodat alles weer werkbaar en begaanbaar is. De winter is de tijd voor het grovere zaagwerk in de windsingels en in het geriefhout en voor het onderhoud aan het fruit. Appels en peren zijn prima bestand tegen wintersnoei, steenfruit (zoals pruim) moet je 's winters met rust laten.
Foto: dit is het weer dat we zouden willen bestellen: windstil, en liefst een bleek zonnetje. Hier is Manja bezig met de snoei van een appelstruik. Dit trouwens alleen voor het plaatje, want het snoeiwerk is in principe mijn afdeling. We hebben allebei onze eigen agenda voor het werk aan het terrein. Manja houdt zich bezig met alles wat niet houtig is (planten en moestuinen) en maait de intensief gebruikte terreindelen. Ik hou me meer bezig met de structuren zoals (takken-)hagen, de houtige gewassen en het grovere maaiwerk met bijvoorbeeld de bosmaaier of vingerbalk. Overigens is de aanwezigheid van poes Paf (afgeleid van Pavlov vanwege de manier waarop ze ons conditioneert en dresseert) niet geregisseerd. Paf houdt ons vaak gezelschap wanneer we buiten werken.
Dergelijke overhangende bomen zijn alleen te behappen als er voldoende sterk ijs ligt, want het is een hele klus om een flink stuk boom zonder zwaar materieel uit het water te krijgen. Dit karweitje deed ik eigenlijk op te dun ijs, daarom gebruik ik de stokzaag (een kettinzaag met een uitschuifbare steel); met een gewone kettingzaag sta je pal naast de vallende stam en dat is op onbetrouwbaar ijs niet zo handig. Op de achtergrond zie je een haag van gestopt snoeihout
Dit jaar zijn de knotlindes op het achtererf aan de beurt; die worden eens in de drie jaar gesnoeid, dan is het nog met de snoeischaar te behappen. Dit werk heb ik altijd met een uitschuifladder gedaan, maar die kon je lang niet altijd stevig neerzetten en dan sta je erg ongemakkelijk te werken. Dat het altijd goed is afgelopen was meer geluk dan wijsheid. Sinds een spectaculaire klauterpartij (de ladder viel en ik bleef in zo'n knoest hangen) doe ik het met een steiger, dat werkt wel zo comfortabel. Het snoeihout gebruik ik om de takkenhagen te stoppen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten